Niet alleen voor mij nog twee en halve week tot aan de marathon, maar ook voor Thera zit het er dan op. Zoals jullie weten is zij bezig met een project (Siëstaroom). Dit project wordt gerealiseerd doormiddel van u donatie’s.
Over de vorderingen van de Siëstaroom, en haar belevenisen met de kinderen in Ghana, kunnen jullie lezen in dit onderstaande verslag van Thera:
Schoolreisje
Hallo iedereen!
Na wat radio stilte, toch weer een berichtje vanuit Ghana. Zoals jullie hieronder hebben kunnen zien, ben ik heel hard bezig met het beschilderen van de siestaroom. Ieder vrij uurtje dat ik en mijn medevrijwilligers hadden/hebben we in het schilderen gestoken! Met als eindresultaat dat ik afgelopen weekend de laatste hand heb kunnen leggen aan de siestaroom, wat betekent dat deze AF is!! Zo is er ook door Paul (een ghanese caregiver) heel hard gewerkt om alle kussens voor de matrassen te maken. Wat dankzij jullie giften ook mogelijk is geweest om te vernieuwen. En waarbij ik toch ook wel trots mag en kan vertellen dat zelfs de allerkleinste kinderen door hebben wat er is veranderd; zo kwam vandaag één van de kids naar me toe en zei; " paintmama (zoals ze me nu ook wel noemen hier) you made the walls pretty, and i don't sleep on the floor anymore. So i like it!!" dan weet je toch waarvoor je het hebt gedaan!
Dus nogmaals namens alle kinderen, super bedankt!
Zo ook hebben we een stukje meer van Ghana mogen ontdekken de laatste paar weken, de manier zoals mensen met elkaar om gaan, het eten wat ze maken, van fufu, bankou, kenke tot rijst. Hun manier van een avondje uit! Dansen.. Zoals de Azonto( hele leuke muziek trouwens, met een hele grappige manier van dansen, die wij blanken over het algemeen niet kunnen) Alle kleine kindjes die bij de gate op school zitten, waar zodra je daar rond twaalf uur langs loopt om naar town te gaan, steenvast hoort ; "abroenie coco maatje, jah vitajdi congo" hun manier van gedag zeggen. Iets wat ieder kind kent en je tot in town nog kan horen. Het verschil zodra je de hoofdweg afloopt, en je eigenlijk gelijk tussen de hutjes doorloopt, mensen je aan staren, en tegelijkertijd, heel dankbaar en blij zijn als je ze gedag zegt (je kan als blanke vaak niet zomaar door lopen, dan zijn ze beledigd) of iets van hun lokale product afneemt! Wat hier in Nkoranza trouwens grappig is, is dat ze zo gewend zijn aan blanken, dat je niet meer hoeft te onderhandelen over de dingen die je koopt, wat in de andere steden wel moet. Ze laten je anders gerust het driedubbele betalen.
De kinderen die met de kleinste dingen zoals autobanden en blikjes uren zoet kunnen zijn. En de manier waarop ze hier reizen, heerlijk, gewoon wet zijn twintigen in een trotro. Die ook zeker niet eerder vertrekt dan dat het helemaal vol zit! Overal zijn ook taxi's te krijgen. Maar na een paar maanden Ghana, weet je alle binnenweggetjes inmiddels ook wel en staan ze je raar aan te kijken als je een taxi weigert. Helemaal als je het ze in twi (de lokale taal) duidelijk maakt.
Hun manier van leven: heb ik vandaag tijd, dan zal ik het proberen te doen vandaag, maar lukt het niet, dan komt het misschien morgen wel! Plannen wat is dat? Ik zie wel hoe mijn dag eruit ziet, ik leef niet straks, ik leef nu!!
Allemaal van die kleine dingen, waardoor het een plek is geworden die mijn hart gestolen heeft, een plek die me voor altijd bij zal blijven en waar we ook zeker nog een keer terug gaan!
Zo heb ik zelf niet heel erg de behoefte gehad om heel Ghana nu door te reizen, ik heb een aantal mooie plekken in de omgeving gezien, en dat is goed geweest.
Zo zijn we afgelopen maandag, (dankzij een medevrijwilligster) met alle kinderen op schoolreisje geweest, tenminste schoolreisje… zo voelde het! We zijn met alle kinderen, caregivers en vrijwilligers maar de watervallen in Kintampo geweest, een waar uitje voor de kinderen, want die komen niet vaak buiten de deur, ‘s morgens is er eerst het normale programma gedraaid tot na het ontbijt, waarna we hebben gewacht op 4 trotro busjes waar we misschien wel met 100 man in zijn gaan zitten, voor een rit van twee uur naar de watervallen. Zo mooi om dan te zien hoe de kids daar alleen al van kunnen genieten! Om vervolgens heerlijk bij de watervallen te kunnen zwemmen, voetballen, eten. Een echt uitje! Om vervolgens moe en voldaan weer terug te keren naar huis, met de trotro ( na twee lekke banden en een benzinepijp die los schoot) een zeer geslaagde maar ook vermoeiende dag voor velen van ons!
Zo wordt mijn tijd in Ghana goed gevuld en ben ik heel blij dat ik deze mogelijkheid heb gehad om op deze manier, met deze kinderen, dit avontuur te hebben mogen meemaken.
Groetjes Thera
